Ann (ook gekend als Ann Marie Christine)

Van jezelf houden, jezelf volledig accepteren zoals je bent, je unieke gaven ontwikkelen en omarmen... Het is niet eenvoudig in een omgeving waar je geen liefde voelt als je jezelf bent, in een omgeving waar je je niet geaccepteerd voelt zoals je bent,  waar je wordt gezegd: je bent te veel, je bent te weinig, je bent niets waard, doe eens normaal, zwijg, wees stil…
Na een lange reis ben ik op een punt gekomen waar ik diepe zelfliefde voel, mijn gaven omarm, het leven dans, mijn innerlijk kind laat spelen en elke dag als een nieuw avontuur beschouw.

Als kind zag ik doorheen de sluiers, zag ik dingen die voor anderen  niet zichtbaar waren, voorzag ik gebeurtenissen, reisde ik soms buiten de tijd. Ik was vrolijk, ik praatte honderduit met de natuurspirits, ik zong.

Er werd me gezegd dat ik moest zwijgen, doe normaal, laat die fantasie achterwege. Ik begreep niet waarom, begreep niet dat ik de enige was die deze dingen zag. Ik huilde… Het verdriet stapelde zich op in mijn longen en ik werd op 4 jarige leeftijd ernstig ziek. Mijn leven hing aan een zijden draadje, maar ik wilde leven… Ik leerde te zwijgen, me onzichtbaar te maken, me te verbergen want dat was veilig en ik hoopte me zo meer geliefd te voelen. Ik zei wat anderen horen wilden, ik gedroeg me zoals van mij verwacht werd, ik verdween... Ik huilde, ik sloot me op in mezelf…

Op 11 jarige leeftijd werd ik terug ernstig ziek en stond opnieuw op de rand van de dood. Op een paar schaarse herinneringen van momenten van vreugde na is de periode tussen mijn 4 en 11 jarig bestaan,  helemaal uit mijn geheugen gewist.

Ik koos opnieuw voor het leven. Af en toe ving ik een glimp van mijn echte ik op, vrolijk, dansend, creatief, magisch, diep verbonden met de natuur. Maar dat voelde heel bedreigend. Diep in mijn cellen geworteld zat de herinnering van generaties voor me, van tijden waarin het tonen van  je bijzondere gaven gelijk stond met in een kerker gegooid worden, foltering, op de brandstapel eindigen... Ik begreep de angst in mezelf niet of waar ze vandaan kwam maar ze was reëel, heel aanwezig. Mijn gaven bleven sluimeren, Ik volgde een weg waarvan ik dacht dat het me liefde, erkenning, aanzien , rust en  alles zoals het “hoorde” zou brengen. Omdat ik “eindelijk eens volwassen moest worden” verdwenen ook de laatste speelse momenten uit mijn leven. Ik werd zeer ernstig, controlerend en strikt.

Op 22 jarige leeftijd verloor ik mijn vader en ik haatte wie ik toen was, ik kon het mezelf niet vergeven. Op 30 jarige leeftijd besloot ik om uit mijn huwelijk te stappen, het was de trigger om diep in mezelf op zoek te gaan, om mezelf te (her)ontdekken, om het verdriet dat in me zat plaats te geven. Ik maakte contact met mijn vader via de spirit wereld, dit was het begin van een lang proces waarin ik mezelf en mijn gaven eerst moest leren accepteren, om ze dan verder te kunnen ontwikkelen. Ik woonde workshops bij, volgde opleidingen, bezocht raadgevers, reisde naar spirituele oorden, deed aan zelfstudie...

Het duurde nog jaren voor ik klaar was om mezelf helemaal te laten zien. Ik bleef proberen in het plaatje te passen, op zoek naar liefde buiten mezelf. De vreugde stroomde wel al , ik danste terug, was creatief bezig, toonde mijn open hart, alleen zat ik nog gevangen in de kerker die ik voor mezelf had gebouwd. Ik gaf maar ik was niet in staat te ontvangen.

Op 46 jarige leeftijd  werd ik voor een derde keer ernstig ziek, deze keer was anders. Ik werd net in mijn grootse vreugde getroffen: mijn lichaam wou niet meer dansen... Het was tijd om resoluut voor mezelf te kiezen. Het was tijd om zichtbaar te worden, tijd om mezelf te laten zien, tijd om mijn stem te laten horen. Tijd om die muren van mijn gevangenis te slopen, tijd om te ontvangen. Ik geef eerlijk toe dat het geen gemakkelijke opgave was,  het was een tijd van vallen en weer opstaan. De roep van mijn ziel was zo sterk, ik kon niet anders dan voluit JA antwoorden.

Om de onvoorwaardelijke keuze voor mezelf te bekrachtigen ben ik met mezelf getrouwd en heb ik, omringd door vrienden, de geloften aan mezelf uitgesproken.

Elke dag opnieuw kies ik voor wie ik ben, waar ik voor sta, ik laat mezelf zien, in alles, met alles. Ik maak de cirkel van geven en ontvangen rond. Ik geef mezelf de toestemming om te lachen, te dansen, te spelen, te huilen, te tieren, kwaad te zijn, hell Yeah!

Vanuit die tocht, vanuit al de lessen die het leven me heeft aangeboden, voel ik me geroepen om jou op jouw tocht te begeleiden, jou te helpen herinneren wie je echt bent, de zelfliefde in jou terug helemaal wakker te maken.

​

Ik groet je vanuit de liefdevolle bron in mijn hart, Namaste,

​

Ann